یافتن نقش خود در زندگی

لازم است خود را از شرطی شدگی های اجتماعی در مورد آنکه چه کاری ارزشمند است رها کنیم. اجتماع برای هر کاری ارزشی معین قائل می شود. این ارزشمندی معمولا بر پایه میزان حقوق مادی، شأن اجتماعی یا قدرتی که به ارمغان می آورد، استوار است. با این حال، ممکن است این در آمد، منزلت یا قدرت اجتماعی، ما را دلشاد نکند. قاعدة اجتماع برای موفقیت بر پایه دیدگاهی نسبتا سطحی از سرشت انسانی استوار است. در مقام کودکانی خردسال، ما به شکلی برنامه ریزی می شویم که از لحاظ مالی و اقتصادی احساس ناامنی کنیم. همچنین به نحوی شرطی می شویم که اهمیت بیش از حدی برای آرای دیگران نسبت به خودمان قائل شویم و می خواهیم هر طور شده پذیرش، احترام و ستایش آنها را برانگیزانیم. این نوع برنامه ریزی شدن به بروز اضطراب، ترس، تنش عصبی و بیماری می انجامد. در فرآیند گوش دادن به ندای درون، ممكن است دریابیم که با انتقاد خانواده و دوستانی روبرو می شویم که شاید از تغییرات سبک زندگی ما به وحشت افتاده باشند. این تغییرات ممکن است آنها را وادار کند تا با به فرض های خود درباره زندگی شک کنند و یا ما را نفی کنند. حرکت دوم برای آنها آسانتر است. در این موارد برای آنکه واکنش های آنها تأثیری در ما به وجود نیاورد، لازم است از نیروی درونی کافی بهره مند باشیم. در عین حال، لازم است آنقدر نسبت به آنها مهر در دل احساس کنیم که بخواهیم آنها را ببخشیم تا شاید به آنها کمک شود تا متوجه شوند که ما سعی نمی کنیم از ما با از زندگی بگریزیم، بلکه صرفا طالب آزادی در پیگیری کاری هستیم که ما را ارضا کند. پس از گذراندن دوره ای از خودکاوی، ممکن است حتی به این نتیجه برسیم که درست مشغول انجام همان کاری هستیم که به خاطرش به دنیا آمده ایم. در این صورت، به احتمال زیاد احساس رضایت خاطر خواهیم کرد. در عین حال امکان دارد که نتوانیم با آن حقایقی که به ما اجازه  میدهند تا از آن هدف لذت ببریم و عاشقانه و ایثارگرانه بدان بپردازیم، تماس حاصل کنیم.