• دلیل هر قانون را برای فرزندانتان توضیح دهید.

اگر کودکان بدانند که هر قانون به چه دلیلی وضع شده است بی گمان آن را رعایت می کنند.

برای نمونه، اگر پدری به فرزند ۶ ساله اش بگوید:” نباید در خیابان دوچرخه سواری کنی چون من می گویم.”

بی تردید دلیلی نامناسب برای فرزندش آورده است.

اما اگر بگوید:” نباید در خیابان دوچرخه سواری کنی چون خطرناک است و ممکن است با اتومبیلی تصادف کنی.” دلیلی موجه و قابل قبول است.

• درباره ی قانون و مقرراتی که قصد دارید برای فرزندانتان در نظر بگیرید با آنها گفت وگو کنید.

ناگهان و بی مقدمه قانون و محدودیتی وضع نکنید.

لازم است کودکان از پیش، درباره ی هر قانون، آگاهی کافی داشته باشند برای نمونه، قانون “تلویزیون ممنوع” را به یکباره و به صورت ناگهانی وضع و اجرا نکنید. اگر کودکی پس از دیدن فیلمی خشن. برادر کوچک خودش را هل داده است.

لازم است پیش از این که قانون ” تلویزیون ممنوع” را برای او در نظر بگیرید.

نخست درباره ی رفتار ناشایست او با برادرش صحبت کنید .

 آن گاه به او بگویید:” اگر دوباره چنین رفتاری با برادرت داشته باشی، برای یک هفته از تلویزیون دیدن محروم می شوی.“

•  هر چند وقت یک بار قوانین و مقرراتتان را به فرزندان خود یادآوری کنید.

بعضی وقتها کودکان برخی از قوانین و محدودیت ها را فراموش می کنند.

در این صورت، بهتر است پیش از این که دچار دردسر شوید، آن قانون را به آنها یادآور شوید.

اگر دریافتید یکی از فرزندانتان آگاهانه قانونی را نادیده می گیرد، لازم است او را جریمه ای منطقی کنید.

• برای بیان قوانین و مقرراتتان از لحنی دوستانه استفاده کنید.

اگر اعمال محدودیت با روشی دوستانه و ملایم صورت گیرد:

هم موجب شادی و رضایت کودکان از اجرای قانون میشود .

هم به برقراری رابطه ای مثبت و سازنده میان شما و فرزندانتان کمک می کند.

توجه داشته باشید، اگر شما با لحنی تند و سخنانی خشن از فرزندانتان بخواهید که قانونی را رعایت کنند.

آنها را به سمت نافرمانی، مقاومت و واکنش نشان دادن نسبت به خواست و قانونتان سوق می دهید.

سخنان قهرآمیز را می توان به سه دسته تقسیم کرد:

– زمانی که شما به فرزندتان می گویید که، چه کاری باید انجام دهد. مانند “همین حالا اتاقت را تمیز کن.“

– زمانی که شما به فرزندتان می گویید :

اجازه ی انجام چه کاری را ندارد. مانند “تو اجازه نداری با دوستت بازی کنی.“

– چه کاری برایش انجام نمی دهید. مانند:” تا اتاقت را تمیز نکنی، به گردش نمی رویم.“

هنگامی که شما چنین دستورهایی به فرزندانتان می دهید، در واقع آنها را به مبارزه ای می طلبید که اغلب در آن نیز شکست می خورید.

در حالی که می توانید با بیان منطقی قانون و خواست خود، فرزندانتان را به پیروی از آن ترغیب کنید.

برای نمونه:

– زمانی که شما از فرزندتان می خواهید کاری را انجام دهد.

مانند: “پس از این که اتاقت را تمیز کنی، با هم بستنی می خوریم و فیلم می بینیم”