بازی کردن

بازی کردن

بازی کردن در زندگی کودک نقش بسیار مهمی دارد و از جمله مسائلی است که در تربیت کودک می تواند نقش ارزنده ای ایفا کند. گاهی والدین اهمیت و تاثیر عمیق بازی را در رشد و نمو و تکامل کودک نمی دانند و به جای این که کودکان را به بازی تشویق کند مانع شرکت کودکان در بازی می شوند. در جریان بازی، نیروهای مختلف کودک از قبیل حافظه، دقت چالاکی و رشد می کند و شخصیت کودک در ضمن بازی شکل گرفته و دگرگونی های عمیقی در روحیات وی روی می دهد. بهتر است که موضوع بازی را خود کودکان انتخاب کنند، نه این که بر آنها تحمیل شود، خیلی مهم است که بازی ها کلیشه ای نباشند و به ابتکار و خلاقیت کودک اجازه خودنمایی و شکوفا شدن بدهد، بازی باید ساخته خلاقیت و تفکر کودک باشد. والدین موظفند که نسبت به بازی کودکان توجه کافی داشت و بر اجرای کامل آن نظارت داشته باشند. بازی مانند پلی است که کودک را با زندگی مربوط و آشنا می کند و از چهارچوب کودکی خارج ساخته و کودک را به فعالیت و تکاپو وادار می کند. بعضی از والدین تمام بازیهای کودکان را شخصا رهبری می کنند و به کودک اجازه استفاده از نیروی فکر و خلاقیتش را نمی دهند، چنین فرزندی که به او اجازه ی هیچ کاری را ندهیم به هیچ وجه قدرت غلبه بر مشکلات آینده خود را نخواهد داشت و همواره دیگران را به خواهد طلبید و همیشه کارهایش ناتمام و اعتماد به نفس کافی را نخواهد داشت. بازی در کودکان ایجاد تحول می کند و عمده ترین شکل خلاقیت کودک و مناسب ترین آن برای بروز استعداد و تولید فکر وی بشمار می رود، کودکان عاشق بازی هستند و شاید بدترین محرومیت برای او محرومیت از بازی کردن باشد. از طریق همین بازی کردن می توان زبان کودکان، افکار، طرز تلقی، احساسات، تربیت فردی، تمایلات و بسیاری از مسائل آنها را دریافته و با آنها تفاهم کنید. در بازی تمامی اعضا در جنب و جوش هستند که موجب رشد همه جانبه کودک خواهد شد. کودک در بازی قدرت مقابله با مشکلات را یاد می گیرد و این باعث ایجاد اعتماد به نفس و استقلال و شکوفایی فکری در او خواهد شد و در کل بازی وسیله ای است برای نفوذ به درون کودک و کشف دنیای ناشناخته آن. بازی برای کودکان یک درس به شمار می رود و والدین می توانند در همگام شدن با کودک این درس را به نحو احسن و مورد نظر به او بدهند. در واقع همگام شدن در بازی کودک، نوعی دخالت غیر مستقیم می باشد و باید جهت بازی ها را به گونه ای هدایت کند که برای کودک بیشترین و مطلوب ترین بازدهی را داشته باشد. والدین باید در انتخاب اسباب بازی ها بنا به سن کودک دقت کنید که به گونه ای باشند که کودک را به تفکر و خلاقیت وادار کنند و حرکت و تلاش او را بیشتر کنند. والدین قبل از هر کاری باید خوب بیندیشند که بازی چیست و چه تفاوتی با کار دارد. در این مورد خوب تجزیه و تحلیل کنند و آن را مورد کنکاش قرار دهند که در آن صورت می توانند کودک را در زمان بازی هدایت و موجب رشد و تکاملش بشوند، و بالعکس اگر این تفاوت بین بازی و کار را خوب ندانند به جای این که او را تربیت کنند، موجب تباهی او خواهد خلاقیت او را خفه خواهند کرد.

کودک محتاج است تا قدرت و نیروی گسترده خویش را به کار گیرد و با یکی از این وسایل است که به کودک چنین امکانی را می دهد. در ما بایستی به کودک فرصت و امکان فراوانی ارزانی داشت تا در این مرحله پیشرفت از این وسیله خود تحمیلی بهترین استفاده را کنند و استعدادهای خود را پرورش دهد. در زمان طفولیت بازی بیشتر جنبه پرورشی حرکت دارد اما وقتی که به سن بالاتری می رسد بازی در او علاقه ساختن و درست کردن و فعالیت ذهنی را پرورش می دهد والدین به وسیله نقش بازی کردن در بازی های کودک خود، می توانند کودک را به فرمانبرداری از خود وادارند؛ و با اجرای نقش های مختلف در بازی کودک، ارتباط صمیمانه با او برقرار کرده و راه مقاومت کودک را در مقابل خواسته هایش شکسته و او را به راهی بکشاند که مورد توجه اش است بسیاری از بازی های کودکان از مفهوم پر اهمیت ترین برخوردار می باشند، و انجام آنها باعث میشود که اراده، حس عدالت، کمک و همدردی در کودک تقویت شود و به طور کلی با توسل به بازی می توان یک انسان با کمال به وجود آورد.